هــــــــــــدف

دانشمندان در ایالات متحده حسگر فلورسانس ارزان قیمتی را برای غذاهای فاسد ایجاد کردن که می تواند به آسانی یک کاغذ لیتموس مورد استفاده قرار گیرد.  (کاغذ لیتموس: کاغذی است که به صورت نوارهای باریک در بازار موجود است و برای تشخیص باز و اسید به کار برده می شود. )

برای کسب اطلاعات بیشتر به ادامه ی مطلب مراجعه کنید.

تاریخ مصرف درج شده بر روی مواد غذایی می تواند بهترین راهنما برای مصرف کننده باشد که آیا این غذا هنوز هم قابل خوردن است یا خیر. هر چند که سختگیری برای این تاریخها ناصحیح می باشد و این امر موجب می شود تا مقادیر هنگفتی از غذا به صورت زباله درآید. همانطور که در سوپر مارکتها ( و تعدادی از اتلاف کننده ها) هر آنچه که تاریخ مصرفش گذشته باشد، دور ریخته می شود. بدون توجه به آنکه آیا در حقیقت این غذا فاسد شده است یا خیر.

حسگرهای دقیقی برای شناسایی غذاهای فاسد بکار برده شده اند. مانند آنهایی که به بینی های الکترونیک معروفند ویا دیگر حسگرهای فلورسانس که آنها اغلب شامل دستورالعملهای طاقت فرسا و پیچیده ای می باشند. و در نتیجه آنها برای کاربردهای وسیع و جهانی مناسب نیستند.

اریک کول و گروهش در دانشگاه استنفورد کالیفرنیا، حسگر ساده و ارزان قیمتی ایجاد کرده اند. که می تواند مقدار این زباله های غذایی ناشی از در نظر گرفتن پا فشارانه ی تاریخ مصرف را کاهش دهد. آنها بارها الیگو دواکسی فلورسایدهایی (: ODF   فلوروفورهای متصل شده به یک رشته بلندDNA ) را بکار بردند و آنها در اثر تهییج نور فرابنفش و در حضور ماده گازی مورد تجزیه که توسط باکتری یا کپک ایجاد می شود، تغییر رنگ می دهند. و این پاسخی فلورسانی می باشد که نشان می دهد ماده غذایی مورد نظر فاسد شده است.

بعلاوه، این رنگینه ها را می توان با استفاده از پرینترهای جوهر افشان تجاری بر روی کاغذ چاپ کرد و در نتیجه می توان به راحتی از آنها در حجم گسترده ای همانند کاغذهای لیتموس استفاده کرد.

هایوکین کاون که یکی از محققان پروژه می باشد، می گوید: " اقسام مختلفی از محلولهای جوهریODF را می توان ایجاد کرد که بطور مثال یکی از آنها به گوشت فاسد حساس باشد، دیگری به کپک حساسیت داشته باشد و غیره ... . و آنها را در کارتریج (مخزن جوهر) پرینتر جوهر افشان تجاری ریخت و پس از آن بر روی کاغذ چاپ کرد و داخل ظرف غذا و یا محصولات قرار داد و از فساد آن باخبر شد." " این حسگرها می تواند پرینت شود و به صورت نوارهای باریک تست غذا فروخته شود."

اینگ لیو، که فردی با تجربه در شیمی زیست تجزیه ای (شیمی بیوآنالیتیکی) می باشد این روش جدید را می ستاید، مخصوصا استفاده از پرینترهای جوهر افشان را مورد توجه قرار می دهد. و او می گوید : " افراد دیگری که حسگرهای غذایی را ایجاد کرده وتوسعه می دهند هنوز در این سطح نیستند." همچنین اشاره می کند که "این روش منجر به تولید حسگرهای ارزانتر از انواع دیگر آن می شود." با وجود این او اشاره می کند که هنوز این حسگرها نیاز به تحقیق و توسعه بیشتری دارند که از آن جمله می توان زیاد کردن حساسیت آنها را نام برد. و او می گوید: " آنچه به عنوان حسگر غذا استفاده می شود باید واقعاً حساس و مشخص نما باشد و اینکه ما بگوییم غذا دارای سولفور یا نیتروژن متابولیت است، مشخص نمایی کافی را ندارد و تعیین نمی کند که کدام یک موجود است. "

کول و گروهش پذیرفتند که این مورد زمینه ای است برا ی کاربیشتر بر روی این حسگر و آنها تحقیق برای بدست آوردن الیگومرهای مناسبتر از زنجیره بزرگ الیگودواکسی فلورساید را مورد نظر قرار دادند. تا بتوانند بخوبی تشخیص دهند که چه ماده خاصی بر روی تغییر فلورسانس اثر می گذارد.

بعلاوه، آنها به فکر پایدار تر کردن جوهر ایجاد شده و همچنین پایدارتر کردن پاسخهای این حسگر می باشند.